Σύνδρομο Αναπνευστικής Δυσχέρειας των πρόορων (ΣΑΔ)

Αποτελεί το συχνότερο πρόβλημα των νεογνών που γεννιούνται πρόωρα δηλαδή πριν την 37η εβδομάδα κύησης. Το σύνδρομο αυτό είναι  σπάνιο στα μεγάλα πρόωρα (35-37 εβδομάδων) και συχνότερο στα πιο ανώριμα νεογνά, κυρίως σε αυτά που γεννήθηκαν πριν τις 30 εβδομάδες κύησης. Με την αύξηση της επιβίωσης των πολύ μικρών προώρων αυξήθηκε και ο αριθμός των νεογνών με ΣΑΔ. Όσο πιο ανώριμο είναι ένα πρόωρο τόσο βαρύτερο είναι το ΣΑΔ.
Το νεογνό που εκδηλώνει το σύνδρομο αυτό παρουσιάζει αμέσως μετά τη γέννηση δύσπνοια, γογγυσμό και έχει αυξημένες ανάγκες σε οξυγόνο. Εάν δεν αντιμετωπισθεί άμεσα η κατάστασή του επιδεινώνεται και οι ζωτικές λειτουργίες του εξασθενούν.

Ευτυχώς, εδώ και πολλά χρόνια έχουμε καταφέρει να μειώσουμε τη βαρύτητα και τη συχνότητα του ΣΑΔ με δύο τρόπους: τη χορήγηση κορτιζόνης προγεννητικά και τη χορήγηση επιφανειοδραστικού παράγοντα στους πνεύμονες του  νεογνού. Η κορτιζόνη προετοιμάζει τους πνεύμονες του νεογνού που επίκειται να γεννηθεί πρόωρα και τους βοηθάει να ωριμάσουν ώστε να μπορέσει αυτό να οξυγονωθεί επαρκώς για να επιβιώσει. Η έλλειψη επιφανειοδραστικού παράγοντα από τους πνεύμονες του προώρου αποκαθίσταται με την χορήγησή του μετά τη γέννηση. Ο παράγοντας είναι μια  ουσία  που κρατάει ανοικτές τις κυψελίδες του πνεύμονα, ώστε να μπορεί να γίνεται η ανταλλαγή των αερίων (πρόσληψη οξυγόνου και απομάκρυνση του διοξειδίου του άνθρακα).

Με την αντιμετώπιση αυτή έχουμε καταφέρει να σώζουμε πολλά πρόωρα νεογνά που τα προηγούμενα χρόνια δεν επιζούσαν ή πάθαιναν άλλες επιπλοκές από τις οποίες σήμερα γλυτώνουν.

Παράλληλα με την χορήγηση επιφανειοδραστικού παράγοντα  το πρόωρο νεογνό έχει ανάγκη από οξυγόνο, που είναι μια θεραπεία πολύ πιο παλιά από αυτές που ήδη αναφέρθηκαν. Το οξυγόνο, χορηγείται με έναν από τους πολλούς τρόπους αναπνευστικής υποστήριξης των πολύ μικρών προώρων που δεν μπορούν να αναπνεύσουν με ευκολία και κουράζονται γρήγορα. Προσπαθούμε να υποστηρίζουμε την αναπνευστική λειτουργία των προώρων που νοσηλεύουμε, με όσο πιο ήπιες μεθόδους μπορούμε (ρινικό CPAP ή ρινικό αερισμό), αποφεύγοντας την ενδοτραχειακή διασωλήνωση η οποία έχει κάποιες φορές σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως είναι η βρογχοπνευμονική δυσπλασία η οποία παραμένει να είναι ένα σοβαρό πολυπαραγοντικό πρόβλημα για τα πολύ μικρά πρόωρα  που γεννιούνται με βάρος μικρότερο των 1000 γρ. Η επίλυση του προβλήματος αυτού μπορεί να επιτευχθεί στο άμεσο μέλλον, με την έγχυση στην τραχεία του νεογνού βλαστοκυττάρων, μιας θεραπείας που είναι ακόμα σε πειραματική φάση.

Η νεογνολογία προχωράει με άλματα και έτσι σήμερα έχουμε την ελπίδα ότι με τις νέες μεθόδους αντιμετώπισης θα μπορούμε στο εγγύς μέλλον  να έχουμε υψηλότερα  ποσοστά επιβίωσης και καλύτερη ποιότητα ζωής των μικρών ασθενών μας.