Παγκόσμια ημέρα αναπηρίας

Η αναπηρία πάντα σαν κοινωνικός περιορισμός και εξάρτηση από τους άλλους μπορεί να εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους και να επιδρά ποικίλα στη ζωή των «πλησίων».

Και κάποιες φορές συμβαίνει να προβάλει μια κοντινή στον πάσχοντα μορφή και να καταργεί στην αγάπη του για τον άλλον, κάθε περιορισμό. Εφευρίσκουν μεθόδους και τρόπους, ξηλώνουν την οροφή και οδηγούν τον άνθρωπο τους στην ελπίδα τους για λύτρωση. Και Εκείνος θεραπεύει πρώτα την ψυχή και μετά προσφέρει και το ποθούμενο, την θεραπεία του σώματος και την κατάργηση του αδυνάτου.

Αυτά σκεπτόταν ο Βασίλης έχοντας πια κλείσει τα τριάντα του χρόνια, τα περισσότερα σε ένα κρεβάτι ή αμαξίδιο αναπηρικό, που τον καθήλωσε εκφυλιστικό νόσημα όταν του δόθηκε σαν δώρο, θέλοντας και μη,  μαζί με τη γέννηση του. Στο σχολείο του μίλαγαν για ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα, μα  σταματούσαν πάντα στην κλεισμένη ράμπα από τις ρόδες κάποιου αυτοκινήτου.

Όσο και να προσπάθησε για την αυτονομία ο υπέρμετρος κόπος με την υπερβάλλουσα προσπάθεια, τον απέθεσαν στο ανατομικό, για φαντάσου, στρώμα του δωματίου του. Οι  πολλοί  δικοί του άνθρωποι, ή οικογένειά του ήταν πάντα εκεί, δίπλα του. Ο μικρός του αδελφός μεγάλωνε με την ίδια με εκείνον προίκα και συχνά έβλεπε στο βλέμμα του την αγωνία για τα μελλούμενα, που μαρτυρούσε η δική του πορεία.   

Και τότε βρήκε μέσα του τη δική του τη στέγη να καταρρέει και να εμφανίζεται η λύτρωση που πάντα ονειρευόταν. Ναι είχε οράματα και τώρα ήξερε πως να τα συναντήσει. Άρχισε κάθε πρωί να πετά από το ανοικτό παράθυρο του, με τον νου σε τόπους μακρινούς κι ονειρεμένους. Όλοι οι δρόμοι που δεν περπάτησε ανοίγονταν μπροστά του. Η τεχνολογία του έδωσε τη λύση.

Μπόρεσε κινώντας μόνο τα μάτια να γράψει στην οθόνη ενός υπολογιστή, κάθε του σκέψη κι όνειρο. Πως ήταν πραγματικά λεύτερος και  τίποτα δεν ήταν ικανό να τον σταματήσει, αυτόν που μόνο τα μάτια κινούσε, από το να αγαπάει.

Να αγαπάει με τρόπο μοναδικό και να αγκαλιάζει στην αγάπη του όλο τον κόσμο. Γιατί και τίποτα να μην μπορούσε να κάνει, μπορούσε να  φεύγει πετώντας από το παραθύρι και να τρέχει στον κόσμο όλο κάνοντας αυτό για το οποίο είναι προορισμένος ο άνθρωπος, να αγαπά.

Αυτό  ήταν και η μεγαλύτερη παρακαταθήκη στον επίλογο του βιβλίου και της ζωής του, που άφησε για τον μικρό του αδελφό.

«Ό,τι και να σου συμβεί έχεις τελικά την δύναμη και την ικανότητα να κάνεις το σπουδαιότερο, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.»

Νίκος Πανώριος, Φυσικοθεραπευτής, Υπεύθυνος Τμήματος Φυσικοθεραπείας ΙΑΣΩ Γενική Κλινική και ΙΑΣΩ Παίδων